Είμαστε απίστευτη χώρα, εντελώς εξωπραγματική. Δεν μας ενοχλεί ότι τα κάναμε μαντάρα (ναι τα κάναμε, όχι τα έκαναν, όπως επιμένουν πολλοί),. Δεν μας ενοχλεί ότι αυτοταπεινωθήκαμε με τα καμώματα, τις επιδόσεις και τα κεκτημένα, αλλά τώρα θεωρούμε μεγίστη χλεύη σε βάρος μας, αν ... στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Αν δηλαδή θα μπούμε υπό έλεγχο, επιτροπεία, επιτήρηση, ή κηδεμονία από τους δανειστές μας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Γιατί αν βρεθούμε, ή θέλουμε να είμαστε εκτός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλάζει το πράγμα. Οπως αλλάζει επίσης το πράγμα, αν η Ευρωζώνη καταφέρει να αυτοδιαλυθεί, γιατί και αυτό δεν αποκλείεται τελευταία, καθώς θυμίζει «τουρλουμπούκι».
Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι τι σημαίνει το «κούρεμα» για τους πολίτες, αν συμφέρει και πόσο, ή δεν συμφέρει καθόλου και πόσο καιρό θα κάνουμε για να συνέλθουμε, ακόμη και αν μπορούμε να συνέλθουμε κάποτε, αλλά αν θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια με τροϊκανούς και άλλους ευρωπαίους επιτρόπους πάνω από το κεφάλι μας, για να μας κρατούν στο σωστό δρόμο. Ξεχνούν ότι πάντα οι δανειστές και οι δωρητές έκαναν αυτό που ήθελαν από συστάσεως ελληνικού κράτους και ότι η Ελλάδα έχει ταπεινωθεί πολύ χειρότερα στο παρελθόν σε περιπτώσεις πτωχεύσεων, δανείων, χρεών και δωρεών. Μέχρι και στρατιωτικούς αποκλεισμούς έχει υποστεί, για να μην αναφερθούμε στην εκμετάλλευση των κρατικών μονοπωλίων ή και στην απόβαση 300-400 αμερικανών επί σχεδίου Μάρσαλ!
Σήμερα, χωρίς να γνωρίζουμε αν και πως θα διατυπωθεί όρος εποπτείας-κηδεμονίας στο πακέτο της στήριξης, βγαίνουν μήντια και λαϊκίζουν, ενώ δεν χάνουν την ευκαιρία πολιτικοί να παριστάνουν τους εθνικά υπερήφανους που προτιμούν την φτώχεια από τη δουλεία, όπως είπε ο Καρατζαφέρης τις προάλλες , ή ότι δεν υπογράφουν εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, όπως διαλαλεί ο Σαμαράς (τούτος πάλι μας είχε φάει τα αυτιά ότι θα πήγαινε στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να δώσει μόνος του τη μάχη και να τους πείσει ότι έχει δίκιο για τις θέσεις του και δεν έβγαλε κιχ όταν βρέθηκε εκεί προχθές), για να δικαιολογήσουν το «όχι» στο νέο μνημόνιο.
Δεν αποκλείεται και ο Γ. Παπανδρέου να το χρησιμοποιήσει σαν επιχείρημα, αν θελήσει να πει ένα υπερήφανο «όχι» και αυτός, μέρες πούναι, αν φυσικά θέλει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.Ωστόσο, να θυμόμαστε ότι ο Όλι Ρεν ξεκαθάρισε ότι οι συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης δεν προβλέπουν να μπαίνει χώρα – μέλος υπό εποπτεία ή επιτήρηση. Από την άλλη πλευρά, ο Σόϊμπλε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν είχε αναφερθεί σε περιορισμό εθνικής κυριαρχίας για τα κράτη που ξεφεύγουν στους προϋπολογισμούς και παράλληλα η Μέρκελ μίλησε για διεθνή έλεγχο στις αποκρατικοποίησεις και μόνιμη παρουσία της Τρόϊκας στην Αθήνα. Ευλογο κατά κάποιο τρόπο, αφού έχουμε αποδείξει περίτρανα την ανικανότητα και την πρωτοφανή ανεπάρκειά μας στη διοίκηση της χώρας. Και δεν είναι μόνο ότι δίνει τα λεφτά η Γερμανία, αλλά υπάρχει και ένα κοινό νόμισμα που λέγεται ευρώ και εξαρτάται λίγο-πολύ από την υπευθυνότητα του καθενός.
Δεν αποκλείεται λοιπόν οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα να έχουν αφετηρία την «κηδεμονία», αν τεθεί θεσμικά τέτοιος όρος, αν και είναι απίθανο αυτό. Δεν είναι όμως εθνική ταπείνωση πρώτου βαθμού το γεγονός ότι αποδειχθήκαμε ανίκανοι ( κυβερνήσεις, κόμματα αντιπολίτευσης, πολιτικό προσωπικό, συνδικαλιστές, συντεχνίες, μήντια και πολίτες) να διαχειριστούμε στοιχειωδώς αποτελεσματικά τη χώρα; Δεν είναι εθνική ταπείνωση ότι φτάσαμε στο «κούρεμα» και στην ελεγχόμενη χρεοκοπία και προσευχόμαστε να μην γίνει ανεξέλεγκτη; Δεν είναι εθνική ταπείνωση ότι εξαρτόμαστε από τις αποφάσεις τρίτων, που λαμβάνονται ερήμην μας; Δεν είναι εθνική ταπείνωση ότι δεν καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε στις δεσμεύσεις μας; Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά τα ξεπερνούμε με το κεφάλι ψηλά, αρκεί να μας αφήσουν να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε με δικά τους λεφτά και πάντα στον δρόμο που είχαμε χαράξει «αλά γκρέκα».
Άγγελος Στάγκος
Σήμερα, χωρίς να γνωρίζουμε αν και πως θα διατυπωθεί όρος εποπτείας-κηδεμονίας στο πακέτο της στήριξης, βγαίνουν μήντια και λαϊκίζουν, ενώ δεν χάνουν την ευκαιρία πολιτικοί να παριστάνουν τους εθνικά υπερήφανους που προτιμούν την φτώχεια από τη δουλεία, όπως είπε ο Καρατζαφέρης τις προάλλες , ή ότι δεν υπογράφουν εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, όπως διαλαλεί ο Σαμαράς (τούτος πάλι μας είχε φάει τα αυτιά ότι θα πήγαινε στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα να δώσει μόνος του τη μάχη και να τους πείσει ότι έχει δίκιο για τις θέσεις του και δεν έβγαλε κιχ όταν βρέθηκε εκεί προχθές), για να δικαιολογήσουν το «όχι» στο νέο μνημόνιο.
Δεν αποκλείεται και ο Γ. Παπανδρέου να το χρησιμοποιήσει σαν επιχείρημα, αν θελήσει να πει ένα υπερήφανο «όχι» και αυτός, μέρες πούναι, αν φυσικά θέλει να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.Ωστόσο, να θυμόμαστε ότι ο Όλι Ρεν ξεκαθάρισε ότι οι συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης δεν προβλέπουν να μπαίνει χώρα – μέλος υπό εποπτεία ή επιτήρηση. Από την άλλη πλευρά, ο Σόϊμπλε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν είχε αναφερθεί σε περιορισμό εθνικής κυριαρχίας για τα κράτη που ξεφεύγουν στους προϋπολογισμούς και παράλληλα η Μέρκελ μίλησε για διεθνή έλεγχο στις αποκρατικοποίησεις και μόνιμη παρουσία της Τρόϊκας στην Αθήνα. Ευλογο κατά κάποιο τρόπο, αφού έχουμε αποδείξει περίτρανα την ανικανότητα και την πρωτοφανή ανεπάρκειά μας στη διοίκηση της χώρας. Και δεν είναι μόνο ότι δίνει τα λεφτά η Γερμανία, αλλά υπάρχει και ένα κοινό νόμισμα που λέγεται ευρώ και εξαρτάται λίγο-πολύ από την υπευθυνότητα του καθενός.
Δεν αποκλείεται λοιπόν οι πολιτικές εξελίξεις στη χώρα να έχουν αφετηρία την «κηδεμονία», αν τεθεί θεσμικά τέτοιος όρος, αν και είναι απίθανο αυτό. Δεν είναι όμως εθνική ταπείνωση πρώτου βαθμού το γεγονός ότι αποδειχθήκαμε ανίκανοι ( κυβερνήσεις, κόμματα αντιπολίτευσης, πολιτικό προσωπικό, συνδικαλιστές, συντεχνίες, μήντια και πολίτες) να διαχειριστούμε στοιχειωδώς αποτελεσματικά τη χώρα; Δεν είναι εθνική ταπείνωση ότι φτάσαμε στο «κούρεμα» και στην ελεγχόμενη χρεοκοπία και προσευχόμαστε να μην γίνει ανεξέλεγκτη; Δεν είναι εθνική ταπείνωση ότι εξαρτόμαστε από τις αποφάσεις τρίτων, που λαμβάνονται ερήμην μας; Δεν είναι εθνική ταπείνωση ότι δεν καταφέρνουμε να ανταποκριθούμε στις δεσμεύσεις μας; Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά τα ξεπερνούμε με το κεφάλι ψηλά, αρκεί να μας αφήσουν να κάνουμε ό,τι γουστάρουμε με δικά τους λεφτά και πάντα στον δρόμο που είχαμε χαράξει «αλά γκρέκα».
Άγγελος Στάγκος
