Οφείλεις, άρα μπορείς
Τελευταία κουράζομαι αφάνταστα από τον τρόπο με τον οποίο εκφέρεται ο πολιτικός λόγος. Η χώρα ψυχομαχεί και οι πολίτες, απελπισμένοι και αποσβολωμένοι από την κατάρρευση των πάντων που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια τους, αναζητούν από κάπου να πιαστούν, σε κάτι να πιστέψουν.
Το πολιτικό σύστημα έχει απαξιωθεί πλήρως. Τα κόμματα και οι μηχανισμοί τους έχουν εδώ και καιρό χάσει την αξιοπιστία τους αλλά και κάθε παρέμβαση στην κοινωνία. Όσο, δε, περνά ο καιρός και, αντί για φως, προβάλλει μεγαλόπρεπο το αδιέξοδο, το δαιμονισμένο αυτό σπιράλ θα συνεχίσει να καταβροχθίζει όλα όσα πανηγυρικά έστηναν επί χρόνια τα κόμματα στο σκηνικό της μεταπολίτευσης.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι άλλο χρειάζεται να συμβεί για να κινητοποιηθούν; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουν ότι ο τρόπος με τον οποίο μιλούσαν και, κυρίως, ενεργούσαν όλα αυτά τα χρόνια πρέπει να καταχωνιαστεί στο πιο βαθύ και σκοτεινό λαγούμι της ελληνικής γης;
Απογοητεύομαι ειλικρινά, διαπιστώνοντας ότι ακόμη και στην πιο κρίσιμη στιγμή μεταπολεμικά για τη χώρα μας, τα δεσμά που μας κρατάνε πίσω αποδεικνύονται πιο ισχυρά και από την ίδια την ανάγκη. Την ανάγκη, που ο Σαίξπηρ χαρακτήριζε ως την πιο «μυτερή βελόνα».
Είχα συγκεκριμένες αφορμές για να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον προβληματισμό, αλλά δεν έχει σημασία να αναφέρω δύο ονόματα, τη στιγμή που διαπιστώνω ότι το πρόβλημα είναι ευρύτερο.
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από θαρραλέους, από τολμηρούς, από οραματιστές, από ηγέτες. Οχι από λαοπλάνους πολιτικάντηδες που ενδιαφέρονται για την διεύρυνση των ακροατηρίων τους ορμώμενοι από τη δίψα διατήρησης ή κατάκτησης της εξουσίας.
Όσοι νιώθουν λοιπόν άξιοι και ικανοί οφείλουν να φανερωθούν. Οφείλουν να απαγκιστρωθούν από ταμπού και λογικές που οι νέες συνθήκες κρέμασαν στον τοίχο δίπλα στις φωτογραφίες του παππού και της γιαγιάς. Οφείλουν να δώσουν το “παρών”. Και όταν οφείλεις, μπορείς, όπως είπε ο μεγάλος στοχαστής Εμμάνουελ Καντ.
Σία Κοσιώνη - ΣΚΑΙ
