Από την Τσεχία με... αγάπη!
Ο τσέχος πρωθυπουργός εξόργισε τους Έλληνες με την απαξιωτική αναφορά του. Κακώς! Ανήκει, όπως και ο τσέχος πρόεδρος, σε μια πολύ συνηθισμένη “ράτσα” πολιτικών: τους απότομα ψωνισμένους...
Τον Πετρ Νέτσας, ο οποίος δήλωσε πως “οι Έλληνες δεν δουλεύουν, κάθονται όλη μέρα, πίνουν ούζο και πρέπει να βγουν από την ΕΕ”, δεν έχουμε κανέναν λόγο να του χρεώνουμε στα σοβαρά ένα βαρύτατο ολίσθημα, διότι δεν είναι ένας σοβαρός πολιτικός, παρότι ο θεσμικός του ρόλος είναι πολύ σοβαρός.
Ο άνθρωπος έγινε πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας πριν ένα χρόνο περίπου, το κόμμα του -υπό τον πομπώδη τίτλο “Κόμμα Αστικών Δημοκρατιών”- ήταν δεύτερο (20%) με πρώτους τους σοσιαλδημοκράτες (22%) και σε κάθε περίπτωση κανείς δεν του έμαθε την πολιτική αλφάβητο.
Ποιος να το κάνει άλλωστε; Μια νεοσύστατη, αν το καλοσκεφτεί κανείς, μικρή πληθυσμιακά δημοκρατία της Κεντρικής Ευρώπης μετά τον χωρισμό της από τη Σλοβακία, και με σχεδόν ανύπαρκτη πολιτική παιδεία των στελεχών των προηγούμενων γενεών, καθώς η κομμουνιστική μονοκομματική πραγματικότητα παρήγε άλλου τύπου “ηγέτες”.
Όταν το 2004 έγινε μέλος της ΕΕ, προσετέθη στο club των πρώην ανατολικών χωρών που έγιναν δυτικές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τις άγγιξε μαγικό ραβδί σε όλα τα επίπεδα. Τις άγγιξε το γερμανικό ραβδί, που επί της ουσίας σχεδίασε αυτή τη μεγάλη διεύρυνση: 10 νέες χώρες και 75 εκατομμύρια κάτοικοι προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οκτώ χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Σλοβενία) και δύο μεσογειακά νησιά (Κύπρος και Μάλτα).
Τώρα ουδέν καλόν αμιγές κακού. Το καλό είναι χωρίς συζήτηση η διεύρυνση, καθώς συνάδει και συμβαδίζει με το μεγάλο ευρωπαϊκό όραμα και ενδυναμώνει στα περισσότερα επίπεδα την ΕΕ. Το κακό είναι ότι πολλοί από τους νεοεισελθέντες εταίρους καταλαβαίνουν από συνεργασίες και διαπραγματεύσεις όσα καταλαβαίνω εγώ από κβαντική μηχανική. Και το ακόμη χειρότερο; Πολλοί από τους πολιτικούς τους ηγέτες και το σημαίνον πολιτικό προσωπικό τους αντιλαμβάνονται την ΕΕ εντελώς στραβά, τις Βρυξέλλες θεόστραβα και την παραχώρηση πολιτικής κυριαρχίας με τα γνωστά ανταλλάγματα, προς όφελος των κρατών-μελών βεβαίως, σαν καπέλωμα.
Τι είπε ο τσέχος πρόεδρος Βάτσλαβ Κλάους θέλοντας να “σφραγίσει” πιο πολιτικά τις χοντροκομμένες και ανόητες δηλώσεις του πρωθυπουργού του;
“Το λεγόμενο δάνειο προς την Ελλάδα δεν είναι μια βοήθεια που έχει ανάγκη η χώρα αυτή. Δεν είναι εξοφλητέο. Είναι ένα δώρο που δεν θα μπορέσει να βοηθήσει την Ελλάδα, αλλά αντίθετα θα την οδηγήσει στην απομάκρυνση από μια πραγματική λύση, που είναι τόσο αναγκαία. Δεν θα ήταν και καταστροφή να μειωθεί ο αριθμός των μελών της ευρωζώνης”.
Με άλλα λόγια, με την όψιμη ιδιότητα του εταίρου στην ΕΕ, ο πρόεδρος και προφανώς... βαθύς γνώστης της νομισματικής πολιτικής δεν βρίσκει κάτι κακό στο να βγει ένα μέλος από την ευρωζώνη, λες και την άλλη μέρα το ευρώ με ένα... απολυταρχικού τύπου πολιτικό διάταγμα θα μείνει ως έχει και η υπόλοιπη ευρωζώνη δεν θα πάθει τίποτε απολύτως!
Δεν είναι ο μόνος, θα μου πείτε. Σωστό, αλλά το δράμα μας είναι ότι αυτός ηγείται μιας χώρας-μέλους της ΕΕ, δεν είναι ο αναλυτής Ταδόπουλος και ο κερδοσκόπος Φούφουτος.
Ορθώς κατά τη γνώμη μου εξερράγη -ελεγχόμενα και με στόχευση- ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μιλώντας στα μέλη του πολιτικού συμβουλίου. “Με μεγάλη λύπη άκουσα σήμερα τον πρόεδρο της Τσεχίας, τον Βάτσλαβ Κλάους, ο οποίος βεβαίως είναι γνωστός αντι-ευρωπαϊστής, αλλά τώρα θέλει να εκφράζει τον λαϊκιστικό αντι-ευρωπαϊσμό του υβρίζοντας τους Έλληνες. Αν η Ευρώπη δεν ξεπεράσει τέτοιες αντιλήψεις και εγκλωβιστεί σ’ αυτά, τότε θα πάμε σε μια Ευρώπη κατακερματισμένη. Κατακτήσεις, όχι της τελευταίας δεκαετίας, αλλά των τελευταίων 50-60 ετών, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα τις χάσουμε” είπε.
Αυτό που δεν είπε -και πολύ σωστά αφού είναι πρωθυπουργός χώρας-μέλους της ΕΕ και όχι θαμώνας ευρωπαϊκού πολιτικού καφενείου- είναι ότι για να καταλάβει ο κάθε Βάτσλαβ τι έγινε στην καθημαγμένη από τον πόλεμο Ευρώπη τα τελευταία 50-60 χρόνια θα έπρεπε να έχει ανάλογα ερεθίσματα και βιώματα. Δεν τα έχει. Και το πιο επικίνδυνο; Δεν θέλει ούτε να μάθει -τρομάρα του- πώς επουλώθηκαν πληγές και αίμα, καταστροφές και μίση, πώς άρχισε να χτίζεται πέτρα πέτρα ένα οικοδόμημα για το οποίο χρειάστηκαν δεκάδες υποχωρήσεις και συμβιβασμοί καλής θέλησης, όπως και δεκάδες συγκρούσεις και διαφωνίες, που όμως δεν λύθηκαν ούτε με ρήξεις ούτε με διάλυση της “οικογένειας”, αλλά με διαπραγματεύσεις, επιμονή, σύγκλιση, χρόνο και προσπάθεια.
Και για να ολοκληρώσουμε αυτό το άχαρο θέμα: Οι θεσμοί, όπως και οι λαοί, είναι απόλυτα σεβαστοί. Οι πολιτικοί όμως, που ενσαρκώνουν τους θεσμούς και ηγούνται των λαών, υπόκεινται σε αυστηρότατη κριτική. Τον λαό που γέννησε και βίωσε την Άνοιξη της Πράγας, που έχασε δεκαετίες ευρωπαϊκής συμπόρευσης και υπέφερε από απολυταρχικά καθεστώτα και ξένες εισβολές, που σήμερα είναι μαζί μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, εμείς τον τιμάμε και τον σεβόμαστε απεριόριστα, παρ’ όλες τις υβριστικές ανοησίες που εκστομίζουν οι σημερινοί ηγέτες του σε βάρος μας.
Τους Τσέχους προσβάλλουν αυτοί οι ηγέτες, όχι τους Έλληνες.
