Εκεί που ο Γ. Παπανδρέου ήταν πεσμένος ανάσκελα μετά το φιάσκο της στιχομυθίας με τον Α. Σαμαρά το βράδυ της Τετάρτης και τον πήγαιναν για αμφισβήτηση, ακόμη και ανατροπή στην κοινοβουλευτική ομάδα της Πέμπτης, το ΠΑΣΟΚ έδειξε ότι διατηρεί ακόμη ένστικτο αυτοσυντήρησης και ... ζωντανά (κάποια) κύτταρα ζωτικότητας.
Είναι σαφές ότι ενεργοποιήθηκαν τα μεγαλοστελέχη του κόμματος, με πρώτο τον Ευ. Βενιζέλο και αποφάσισαν να ... αγοράσουν πολιτικό χρόνο, στηρίζοντας τον Γ. Παπανδρέου για να μην πάνε όλοι μαζί φούντο άμεσα.
Εκείνος με τη σειρά του κατάλαβε ότι πρέπει να αλλάξει αμέσως τον Γ. Παπακωνσταντίνου που ήταν πια “κόκκινο πανί” για τους πάντες, μέσα και έξω από ΠΑΣΟΚ, να διώξει τους προσωπικούς σωματοφύλακες τύπου Δρούτσα, Πανάρετο και Μπιρμπίλη που η παρουσία τους ερέθιζε, με την ευκαιρία να φάει και την Κατσέλη που ενοχλούσε ακόμη και την Τρόϊκα, να δείξει ότι πλαισιώνεται από τους λεγόμενους “πρωτοκλασάτους” και βέβαια να βάλει στο κόλπο ως “δεύτερο τη τάξει” τον Βενιζέλο.
Με αυτό το κόλπο ο πρωθυπουργός ελπίζει να πετύχει πολλά, έστω και πρόσκαιρα, αλλά αυτό τον ενδιαφέρει.
Πρώτον, “πρασινίζει” την κυβέρνησή του με στόχο να πετύχει την επαναπροσέγγιση ως ένα βαθμό με τη βάση του ΠΑΣΟΚ και να ηρεμήσει τα πλήθη που βγαίνουν στις πλατείες. Δεύτερον πιστεύει ότι ανακτά την πρωτοβουλία των κινήσεων στο πολιτικό επίπεδο και θεωρεί ότι εφόσον πάρει ψήφο εμπιστοσύνης την Τρίτη στη Βουλή, εξασφαλίζει και την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος μία εβδομάδα αργότερα, στις 28 του μήνα, που είναι απαιτούμενο από τους δανειστές μας. Μετά θα δει αν μπορεί να το ...ελαφρύνει λίγο ειδικά στους φόρους που προβλέπει.
Τρίτον ελπίζει ότι ο Ευ. Βενιζέλος θα συμβάλει με την επικοινωνιακή του δεινότητα στο να περνούν μηνύματα και μέτρα στους βουλευτές και στην κοινή γνώμη, καθώς θα αισθάνεται συνυπεύθυνος.
Τέταρτον, με την ευκαιρία, έφερε στην κυβέρνηση σε καίριες θέσεις δικούς του ανθρώπους, όπως τον Λαμπρινίδη στο υπουργείο Εξωτερικών και τον Μόσιαλο ως υπουργό Επικρατείας και κυβερνητικό εκπρόσωπο....
Φυσικά δεν τα έκανε όλα τέλεια ο Γ. Παπανδρέου.
Για παράδειγμα, δημιούργησε μια κυβερνητική επιτροπή με δέκα “βαρώνους” μέσα, που αλληλοϋποβλέπονται ως δελφίνοι, ή επειδή δεν χωνεύουν ο ένας τον άλλον. Διατήρησε τον Π. Γερουλάνο στη θέση του, ενώ οι πάντες μέσα και έξω από την κυβέρνηση τον θεωρούν υπόδειγμα ανικανότητας.
Ανακύκλωσε σχεδόν όλους τους υπουργούς σε διαφορετικά υπουργεία, έσπασε και μερικά από αυτά, ξανάκανε μπαλλάκι το υπουργείο Ναυτιλίας, οπότε θα χρειαστεί πάλι μπόλικος χρόνος να καθοριστούν οι αρμοδιότητες και στο μεταξύ θα επικρατεί χάος.
Δεν ολοκλήρωσε τον διαχωρισμό του παλιού υπουργείου Οικονομικών στην Καραγιώργη Σερβίας, εκείνο δηλαδή που μάζευε τα έσοδα και κατάρτιζε τους προϋπολογισμούς, από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπως συνιστούσαν πολλοί, ακόμη και η Τρόϊκα, αλλά απλά αναβάθμισε σε αναπληρωτή υπουργό τον Φ. Σαχινίδη.
Τοποθέτησε τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, που θα έχει να κάνει με τους Φωτόπουλους της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, πού ήθελαν να τον σκίσουν ως υπουργό Οικονομικών....
Ενδεχομένως να έχουν γίνει και άλλα λάθη.
Γ. Παπανδρέου είναι αυτός!
Δεν τον ενδιαφέρει όμως. Εκείνο που θέλει είναι να περάσει το καλοκαίρι, να φτάσουμε με το καλό στον Σεπτέμβριο, να εγκρίνουν οι δανειστές το νέο δάνειο με τα πάμπολλα δισεκατομμύρια, να επιστρέψει νικητής και τροπαιούχος, ως αυτός που θα έχει εξασφαλίσει την επιβίωση της χώρας ως το 2014 και τότε να πάει σε εκλογές.
Βεβαίως, πρόκειται περί σεναρίου, ειδικά στην εποχή τόσης και τέτοιας ρευστότητας. Άλλωστε, ακόμη και αν ισχύσει τελικά κάτι τέτοιο, θα είναι ο ίδιος, ή ο Ευ. Βενιζέλος εκείνος που θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές; Και πάλι, θα είναι το όλον ΠΑΣΟΚ ή ένα μέρος του;
Από την άλλη πλευρά, ο Σαμαράς (και άλλοι αρχηγοί) ζητεί πλέον ανοιχτά εκλογές, αλλά είναι αμφιβολο αν τις θέλει. Το φορτίο είναι τεράστιο και γνωρίζει, όπως φάνηκε καθαρά στην ομιλία του προς τους βουλευτές της Ν.Δ. την Πέμπτη το βράδυ, ότι έχει μεγάλο πρόβλημα με τους ευρωπαίους δανειστές...
Και χωρίς τη δική τους πλάτη, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, ακόμη και αν αποκτούσε αυτοδυναμία, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, ως απίθανο.
Είναι σαφές ότι ενεργοποιήθηκαν τα μεγαλοστελέχη του κόμματος, με πρώτο τον Ευ. Βενιζέλο και αποφάσισαν να ... αγοράσουν πολιτικό χρόνο, στηρίζοντας τον Γ. Παπανδρέου για να μην πάνε όλοι μαζί φούντο άμεσα.
Εκείνος με τη σειρά του κατάλαβε ότι πρέπει να αλλάξει αμέσως τον Γ. Παπακωνσταντίνου που ήταν πια “κόκκινο πανί” για τους πάντες, μέσα και έξω από ΠΑΣΟΚ, να διώξει τους προσωπικούς σωματοφύλακες τύπου Δρούτσα, Πανάρετο και Μπιρμπίλη που η παρουσία τους ερέθιζε, με την ευκαιρία να φάει και την Κατσέλη που ενοχλούσε ακόμη και την Τρόϊκα, να δείξει ότι πλαισιώνεται από τους λεγόμενους “πρωτοκλασάτους” και βέβαια να βάλει στο κόλπο ως “δεύτερο τη τάξει” τον Βενιζέλο.
Με αυτό το κόλπο ο πρωθυπουργός ελπίζει να πετύχει πολλά, έστω και πρόσκαιρα, αλλά αυτό τον ενδιαφέρει.
Πρώτον, “πρασινίζει” την κυβέρνησή του με στόχο να πετύχει την επαναπροσέγγιση ως ένα βαθμό με τη βάση του ΠΑΣΟΚ και να ηρεμήσει τα πλήθη που βγαίνουν στις πλατείες. Δεύτερον πιστεύει ότι ανακτά την πρωτοβουλία των κινήσεων στο πολιτικό επίπεδο και θεωρεί ότι εφόσον πάρει ψήφο εμπιστοσύνης την Τρίτη στη Βουλή, εξασφαλίζει και την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος μία εβδομάδα αργότερα, στις 28 του μήνα, που είναι απαιτούμενο από τους δανειστές μας. Μετά θα δει αν μπορεί να το ...ελαφρύνει λίγο ειδικά στους φόρους που προβλέπει.
Τρίτον ελπίζει ότι ο Ευ. Βενιζέλος θα συμβάλει με την επικοινωνιακή του δεινότητα στο να περνούν μηνύματα και μέτρα στους βουλευτές και στην κοινή γνώμη, καθώς θα αισθάνεται συνυπεύθυνος.
Τέταρτον, με την ευκαιρία, έφερε στην κυβέρνηση σε καίριες θέσεις δικούς του ανθρώπους, όπως τον Λαμπρινίδη στο υπουργείο Εξωτερικών και τον Μόσιαλο ως υπουργό Επικρατείας και κυβερνητικό εκπρόσωπο....
Φυσικά δεν τα έκανε όλα τέλεια ο Γ. Παπανδρέου.
Για παράδειγμα, δημιούργησε μια κυβερνητική επιτροπή με δέκα “βαρώνους” μέσα, που αλληλοϋποβλέπονται ως δελφίνοι, ή επειδή δεν χωνεύουν ο ένας τον άλλον. Διατήρησε τον Π. Γερουλάνο στη θέση του, ενώ οι πάντες μέσα και έξω από την κυβέρνηση τον θεωρούν υπόδειγμα ανικανότητας.
Ανακύκλωσε σχεδόν όλους τους υπουργούς σε διαφορετικά υπουργεία, έσπασε και μερικά από αυτά, ξανάκανε μπαλλάκι το υπουργείο Ναυτιλίας, οπότε θα χρειαστεί πάλι μπόλικος χρόνος να καθοριστούν οι αρμοδιότητες και στο μεταξύ θα επικρατεί χάος.
Δεν ολοκλήρωσε τον διαχωρισμό του παλιού υπουργείου Οικονομικών στην Καραγιώργη Σερβίας, εκείνο δηλαδή που μάζευε τα έσοδα και κατάρτιζε τους προϋπολογισμούς, από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπως συνιστούσαν πολλοί, ακόμη και η Τρόϊκα, αλλά απλά αναβάθμισε σε αναπληρωτή υπουργό τον Φ. Σαχινίδη.
Τοποθέτησε τον Γ. Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, που θα έχει να κάνει με τους Φωτόπουλους της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, πού ήθελαν να τον σκίσουν ως υπουργό Οικονομικών....
Ενδεχομένως να έχουν γίνει και άλλα λάθη.
Γ. Παπανδρέου είναι αυτός!
Δεν τον ενδιαφέρει όμως. Εκείνο που θέλει είναι να περάσει το καλοκαίρι, να φτάσουμε με το καλό στον Σεπτέμβριο, να εγκρίνουν οι δανειστές το νέο δάνειο με τα πάμπολλα δισεκατομμύρια, να επιστρέψει νικητής και τροπαιούχος, ως αυτός που θα έχει εξασφαλίσει την επιβίωση της χώρας ως το 2014 και τότε να πάει σε εκλογές.
Βεβαίως, πρόκειται περί σεναρίου, ειδικά στην εποχή τόσης και τέτοιας ρευστότητας. Άλλωστε, ακόμη και αν ισχύσει τελικά κάτι τέτοιο, θα είναι ο ίδιος, ή ο Ευ. Βενιζέλος εκείνος που θα οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές; Και πάλι, θα είναι το όλον ΠΑΣΟΚ ή ένα μέρος του;
Από την άλλη πλευρά, ο Σαμαράς (και άλλοι αρχηγοί) ζητεί πλέον ανοιχτά εκλογές, αλλά είναι αμφιβολο αν τις θέλει. Το φορτίο είναι τεράστιο και γνωρίζει, όπως φάνηκε καθαρά στην ομιλία του προς τους βουλευτές της Ν.Δ. την Πέμπτη το βράδυ, ότι έχει μεγάλο πρόβλημα με τους ευρωπαίους δανειστές...
Και χωρίς τη δική τους πλάτη, δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα, ακόμη και αν αποκτούσε αυτοδυναμία, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, ως απίθανο.
